Mooi Marrakesh

Zodra de blaadjes van de bomen beginnen te vallen, gaan Annemarie en ik Arabische avonturen tegemoet in het warmere Marrakesh. Voor het eerst naar Marokko, voor het eerst naar Afrika! Als een van de vier koningssteden wordt Marrakesh ook wel de ‘rode stad’ en ‘parel van het zuiden’ genoemd. Wat ons betreft een stad die het van haar details moet hebben; van haar prachtige architectuur van paleizen, minaretten en kasbahs, mooi uitgesneden deuren, sierlijke tegeltjes, rode stadsmuren, overal de 1001-nacht lampen, oude steegjes en nisjes. De sfeer is exotisch met een berberse indentiteit. Dit alles maakt de medina (het stadshart) een Unesco werelderfgoederenplaats.

Op ons gemakkie slenteren we door de souks. Figuurlijk al dan niet letterlijk worden we overal naar binnen getrokken. Er is eigenlijk geen mannetje dat ons met rust laat. Met flink onderhandelen kom je 'n heel end in de slippersouk, leersouk, tapijtensouk, theepottensouk, lampensouk, alhoewel dit al snel errug vermoeiend wordt. Passerende ezels, brommertjes, oude mannetjes op oude fietsen met haast geven de adrenaline rush als je geregeld bijna voor je sokken wordt gereden. We verdwalen een paar keer per dag in het labyrinth van souks, maar ach er staat altijd weer verse muntthee voor je klaar op een dakterras met uitzicht over een pleintje. Met Marokkaanse koekjes :)

Ergens tussen de rode stadsmuren ligt het centrale plein Djemaa el Fna. Overdag een waar straattheater, waar mannetjes hun verse sinaasappels, vijgen, prularia, kunstgebitten, aapjes aan ketting of cobra slangen aanbieden. We zetten een stel slangenbezweerders al toeterend en wel op de foto en dan moet het salaris worden binnengehaald... 20 euro wordt er per persoon voor een foto gevraagd. Had she b'zeff! (dat is teveel!). Gelukkig hadden we al flink Arabische woordjes geoefend en kon Annemarie dit al heel goed uitspreken.
's Avonds verandert de sfeer op het plein in een onaangename mannencultuur. Vrouwen en kinderen zijn weer binnen en de mannen klieken in groepen samen of hangen rond in de steegjes. En zodra wij als niet-Arabische vrouwen in hun vizier verschijnen, wordt er flink nagestaard, aangestoten, uitgenodigd en aangeraakt. Whaaaa!! Snel naar ons riad! Door de donkere steegjes met hangende mannen... met kloppend hart keren we terug. Veilig, dat wel..

Aan het geluid van de mekkerende schaapjes dat uit de huizen komt te horen, blijkt al snel dat het Offerfeest eraan komt. Met het vieren van dit feest herinnert men zich dat Ibrahim gevraagd werd om zijn zoon Ismaël te offeren aan Allah om te laten zien dat hij trouw en gelovig was. In de Koran staat dat toen Ibrahim zijn zoon met een mes wilde doodsteken, er een engel kwam die zei dat een schaap de plaats van Ismaël mocht innemen. Dus op de eerste dag van het Offerfeest slacht iedere moslim die er geld voor heeft een schaap. In de souks zien we jongens de schapen wegdragen. Het vlees wordt in drie stukken verdeeld. Een deel is voor de familie, een deel wordt ingevroren voor later en een deel is voor de armen. Wat echter overblijft zijn de koppen. Daarvoor worden op straat vuurtjes gestookt om de koppen op te gooien en te roosteren. De overgebleven huiden worden opgehangen naast de frisse was. Er hangt een damp met een zeer onaangename geur boven de stad...

Verder laten we ons prikkelen door de Medersa Ali Ben Yousef, de rijkelijk gedecoreerde islamitische leerschool, en de limoengele met kobaltblauwe Jardin Majorelle van fashion king Yves Saint Laurent buiten de stadsmuren, we hebben ons in het sop gezet in de hammam en bij elke maaltijd genoten van de Marokkaanse keuken op een dakterras, tuin of zijkamers van een oud paleisje. Soms best wat sprookjesachtig... Ja, alle zintuigen staan weer op scherp, maar de oase van rust in onze riad (hotel) zullen we best missen..