Khmer

Van Saigon zie ik wegens ziek zijn alleen de restaurantjes om wat te kunnen eten. Als we 's avonds over straat lopen, heeft Vietnam de Aziatische champions league gewonnen, wat een feest, een grote gekte op straat!

Op 29 december reizen we naar Phnom Penh. Spannend, een nieuw land en bij binnenkomst in Cambodja schrikken we van de armoede, van de lage levensstandaard, de eenvoud en de littekens van een recent oorlogsverleden.. Maar ook zien we mooie en vriendelijke en pure mensen. De volgende ochtend lopen we wat rond. We doen wat indrukken op van de stad en van het volk, all ter orientatie omdat 't nog nieuw is.. Om 13:00u nemen we de bus vanaf een weggestopt stationnetje naar Kampot, stadje aan de kust, maar besluiten in Kep uit te stappen. Onderweg horen we namelijk van een aantal Cambodjanen (Khmer's) dat Kep meer te bieden heeft.

In Kep treffen we David, een tuktuk chauffeur, die ons aan een guesthouse helpt, Kukuluku, gerund door een fransman sinds een maand, we krijgen een prachtige kamer. David neemt ons mee naar de crabmarket, waar je de beste krab kunt eten omdat ze in tegenstelling tot op andere plekken in ondiep water worden gevangen. Ik met m'n nog ietwat pijnlijke maagje hou 't bij een bord rijst met groenten. We tafelen lang met David en zijn vriend Phonsay. Via hem krijg ik van alles over Cabodja te weten.

Het begint ermee dat een vis geen dier is; "live on earth with legs is animal, live in the sea is no animal, we just call it a fish in the sea". Phonsay zegt Nederland alleen te kennen van tv. Hij weet te vertellen dat er veel regels zijn en dat de Nederlandse regering wil dat iedereen studeert. Dan krijg je een goede baan. In Cambodja gaat men vaak na de basisschool werken, een betere baan krijg je na de middelbare school, bijvoorbeeld in het toerisme, als visser of boer en als je rijke ouders hebt kunnen ze de politie omkopen om een baan bij de politie te krijgen. Zo corrupt, vertelt Phonsay.
Hij vertelt verder over het Pol Pot regime. "Ik ben 35..uhh even rekenen, onee 36 en heb de eerste jaren van de oorlog meegemaakt. Ben dus geboren in uhh... even rekenen 1972". (Later blijkt dat ze hier alleen de 1e verjaardag vieren omdat ze vanwege de armoede blij zijn dat hun baby het eerste jaar heeft gehaald). Phonsay zegt dat er nu veel ontwikkeling is in Cambodja. Er worden veel resorts gebouwd, geëigend door fransen of australiërs. Hier is hij blij mee omdat hierdoor banen voor de Khmer's ontstaan en er geld binnenkomt om van te groeien.
Later in het gesprek vertel ik over m'n ervaringen in Vietnam. Phonsay heeft nog nooit van Hanoi gehoord, "is dat een stad in Vietnam?" Er is nog 1 land die Phonsay wil bezoeken; Siem Raep (een stad in Cambodja). Aan het einde van de avond voordat hij ons weer terugbrengt met z'n tuktuk en het begint te stortregenen, krijg ik wat van hem: de Lonely Planet van Cambodja. Andere reizigers hadden die achtergelaten in zijn tuktuk. Hij heeft het boek meer dan een maand bewaard voor het geval ze terug zouden komen. Maar hij zag mij er zo vol interesse in lezen, dat-ie mij er nu blij mee wilde maken. Hij schrijft er nog iets voor me in. Ook krijg ik z'n laatste sigaretten mee, voor het gavel ik niet kon slapen (?)

De volgende dag, 31 december, gaan we met een oude gekleurde boot vanaf de pier naar Koh Tonsay (spreek uit als: rabbit island). Wat een ongereptheid! Een klein groen eilandje, paar rieten hutjes erop! We kiezen een hutje voor de nacht, zodat we Happy New Year (zo noemen ze hier dat!) hier kunnen vieren. Een zeer charmante bungalow op palen, trapje er naartoe, houten inrichting en een afstapje naar de sta-wc en douche. We wandelen door de jungle en komen werkelijk verlaten stranden tegen. Slechts 1 familie woont er.. Wish I could change! Door een club blaffende honden op het strand worden we tegengehouden, we durven niet verder en keren weer om. De rest van de middag brengen we door in de hangmat voor de deur van ons hutje.

Aan het begin van de avond begint het eilandje vol te lopen met Cambodjanen. Bootje na bootje meert aan en van alles is meegenomen: dozen bier, tenten, tassen kleding, vlees, mais en barbeques. Iedereen vindt een plekje op de grond en als het later donker is, is het hele eilandje bezaaid met groepjes Cambodjanen die op stukken plastic zitten, uitgebreid aan het koken, kletsen, lachen en muziek luisteren. Wat een gezelligheid zo tussen het volk! Maar als we onze laatste hap eten nog niet op hebben, begint het ineens te stortregenen! Als een evacuatie heeft iedereen binnen een mum van tijd z'n kleedje opgepakt, kookspullen ingepakt, rent iedereen driftig rond op zoek naar een droger plekje. Binnen een halve minuut is het eilandje "leeg" en heeft iedereen een droog plekje boven z'n hoofd gevonden, in een rieten hutje of onder een stukje plastic. En Juut en ik staan er gezellig tussen. Het blijft regenen en regenen.. Arme Khmers! Was de avond net op gang gekomen, valt hun gezellige feestje in het water! Dat mag de pret niet drukken, de biertjes blijven evengoed wel open gaan en de muziek gaat door.. Een clubje agenten houdt een oogje in het zeil. Hun strakke pakken met geweer op de buik geeft ons een angstaanjagend gevoel, hoewel de teenslippers eronder de boel ook weer behoorlijk ontkracht!

Wij komen die avond allemaal Cambodjanen tegen die ons aanspreken omdat ze ons eerder in de bus of in Phnom Penh ontmoet hebben. Ineens hebben we allemaal vrienden, want zo wordt je al snel genoemd. Tegen twaalvan gaan Juut en ik ook richting het bandje en de muziek en daar start het feest pas echt!! Al snel maken ze contact met ons, ze willen allemaal met ons proosten en dansen! Wat een lieve mooie bevolking.. Van mij mogen er meer Cambodjanen in Nederland wonen! De grap van de avond is de versieractie van 1 van die agenten. Een dronken exemplaar hangt om me heen, het geweer met de loper op mij gericht hangt nog om z'n nek. Hij wil met me roken en drinken, noemt de hele avond mijn naam en we moeten vaak op de foto. Wat een grap! Het is duidelijk zo'n ingekocht exemplaar! Ik krijg zijn telefoonnummer, dan kunnen we de volgende dag samen krab eten, en naar Kampot en zijn familie ontmoeten. Als het feest is afgelopen en Juut en ik weggaan, komt-ie achter ons aan lopen. Héél vriendelijk poeieren we 'm af, straks gaat ie met z'n dronken kop nog op ons schieten! Als-ie nog steeds achter ons aankomt, zet ik 't maar op een rennen! Zeer voldaan en met modderige voeten stappen we in bedje in ons hutje. Voor onze deur op de veranda liggen een stuk of 6 Cambodjaanse jongens. Ze hebben net als vele anderen geen slaapplaats. Graag willen ze bij ons binnen op de vloer slapen. Ze mogen lekker op de veranda blijven!

De volgende ochtend drinken we koffie met een oude Cambodjaan uit Amerika. Hij kan bootvervoer voor ons terug regelen. "Illegaal" tussen de Khmer's stappen we op. Onderweg worden we helemaal natgesplasht door de golven, als 2 verzopen katjes komen we aan. Tijdens het wachten op een tuktuk kopen we op straat sticky rice met banaan in bananaleaf, mmm! We halen onze backpack op bij Kukuluku. De sfeer is er zo relaxed, gewoon helemaal niets behalve de zee, dat we er nog even blijven hangen. We nemen een goedkopere kamer in het Rega hotel.

De volgende dag verkennen we de omgeving van Kep. Bokor National Park en Bokor Hill zijn helaas gesloten voor een maand, omdat er een weg naartoe wordt aangelegd, jammer! In de tuktuk van David gaan we naar Kampot en naar de waterval. De weg er naartoe is erg slecht! Er is helemaal geen waterval wegens verbouwing door de Chinezen. De watertank van de tuktuk om de motor te koelen gaat erg snel leeg en onderweg stoppen we een paar keer en vullen we met z'n 3-en z'n plastic jerrycan, in de sloot, de rivier of in de wc van de dierentuin. We bezoeken nog de peperplantage bij Kep met 's werelds beste peper en met een lege maag gaan we met z'n 3-en naar de crabmarket om verse vis te eten. David bestelt niets, hij kan het niet betalen, wij betalen 'm een bordje rijst met garnalen. Er komt nog een vriend van David langs en later nog een en plotseling zitten we gezellig niet met een clubje backpackers maar Cambodjanen. David wil zooo graag nog met ons naar een feestje in Kukuluku dat we niet kunnen weigeren. Een vriend die hem en ons met zijn tuktuk kan brengen en halen heeft-ie al geregeld. Zo hoeft hij zelf niet te rijden en kan hij bij ons zitten in de tuktuk ipv achter het stuur, dat vindt hij gezellig haha. Eerst moet hij een paar taxiritjes rijden om later op de avond een biertje te kunnen kopen. We drinken en dansen in Kukuluku en Juut en ik trekken onze gekste danspasjes uit de kast. Wij lachen ons dood en de jongens hebben de avond van hun leven.

De volgende ochtend moet de wekker iets vroeger om onze backpack's nog in te pakken. We gaan naar Kep National Park, mooie uitzichten onderweg. Erna gaat onze bus terug naar Phnom Penh. We verblijven in een guesthouse in de backpackerswijk, gebouwd op een houten platform over het Boeng Kak meer, met sterk vervuild water waar je voor geen goud in zou willen zwemmen. 's Avonds op straat komen we onze Ierse vrienden uit Mui Ne en Saigon weer tegen. De volgende dag, 4 januari, maken we met z'n vieren een stadstourtje door Phnom Penh. Op het programma: het Tuong Slen genocide museum, de Killing Fields en Royal Palace. All I can say: zeer indrukwekkend, wat een gruwel...

De dag erna gaan we met z'n vieren naar een weeshuis vlakbij de Killing Fields. Onderweg kopen we een enorme baal rijst voor de kinderen voor 20 us dollar. Als we met de tuktuk het sloppenwijkje binnenrijden, krijgen we een warm onthaal. Alle kinderen verzamelen zich om ons heen om hello en what's your name te zeggen. De leraar, een oude monnik, vertelt wat over het ontstaan van het weeshuis. Daarna spelen we de hele ochtend met ze. We zetten onze Ipod op de boxjes en zingen met ze, spelen voetbal en Judith en ik spelen spelletjes volgens de regels die de kinderen verzinnen. Ze spreken allemaal een woordje engels, dus communiceren is best mogelijk. Als we foto's maken, nemen ze allemaal hun stoerste pose aan en willen zelf ook foto's maken met onze camera. Hun omstandigheden zijn minimaal, ze slapen in houten krotten op een kaal houten bed, ze krijgen les op een soort platform. Met de lunch krijgt een ieder een grote bak rijst en groenten. Ze zijn oke gekleed, wel wat scheuren en vlekken erin. Maar ze zijn bovenal uitgelaten, maken contact, lachen en hebben allemaal een twinkel in hun ogen...onvergetelijk!! Allemaal inpakken en mee naar huis nemen.

Na ons bezoek lunchen we bij Friends, een restaurantje gerund door straatkinderen. Een dure en toeristische bedoening. Juut en ik laten ons droppen op de Russische markt (de Russen shopten er tijdens de jaren '80). De beste plek om souvenirs en kleding te shoppen. Westerse merken (zoals Gap, H&M en Quicksilver) die in de buitenlandse kledingfabrieken worden gemaakt, komen hier vandaan. We gaan ons te buiten aan het kopen van cadeautjes voor het thuisfront.. 's Avonds horen we dat er in Cambodja maar 1 grensovergang is met Laos en die ligt op een andere plek dan wij in gedachten hadden voor de route... Change of the plans?! Neeee we besluiten die avond laat om de volgende ochtend vroeg naar Battambang te reizen.

Verder verhaal vanaf Battambang komt de volgende keer, anders wordt de blog te lang!