Echt leven als een Echte Laotiaan

De bestemming na Phnom Penh in Cambodja is Battambang. 's Avonds eten we gembervis bij de Smoking Pot en ontmoeten we Sambath, een Cambodjaanse jongen die ons de volgende dag in zijn tuktuk meeneemt de binnenlanden in. Via een bamboebos met kleine dorpjes rijden we naar een enorme tempel in de middle of nowhere. Onderweg in die dorpjes stoppen we af en toe en zien we hoe ze sticky rice in bamboe maken. Kinderen zagen van lange bamboetakken kleine stukken en vullen ze met plakrijst. Lekker snackie. Verderop zien we van dichtbij hoe rice paper voor de loempia's wordt gemaakt; helemaal met de hand. We mogen bij de mensen binnen in hun huizen kijken. De hoogtepunten van zo'n dag waren niet eens de bezienswaardigheden, maar steeds al het leven wat we onderweg tegen kwamen. Op stoffige zandwegen vol gaten verkeren we ons tussen het echte plattelandleven met eigen kleine kleine fabriekjes in de tuin. Overal groepjes kinderen die ons even enthousiast groeten, cowboys die langs de weg hun koeien vervoeren, aftantse traktoren volgeladen met Cambodjanen met Khmer-sjaals om hun hoofd gebonden, oude mannen aan het vissen, schoolkinderen op veel te grote en roestige fietsen, eenden op uitgestrekte rijstvelden, grote houten karren volgeladen met hooi getrokken door ossen, clubjes mannen die voor hun huis aan een brommer aan 't klussen zijn waarvan je je afvraagt hoe ze die ooit weer aan de praat krijgen. Bij alle huizen hangt wasgoed te drogen over prikkeldraad en we blijven onze ogen uitkijken naar wat er allemaal op scooters vervoerd wordt: een deur, een dozijn kippeneieren, een infuus in de hand, dozen tv's, tientallen geslachte kippen, 3 kleine kinderen zonder helm, torenhoog fruit, geslachte varkens, een paar meter uitstekende bamboestokken...

Tenslotte neemt Sambath ons mee naar zijn dorp en mogen we in zijn huis kijken. Nieuwsgierig kijken we rond. Cliche als het klinkt, maar wij mogen blij zijn met wat we hebben want we hebben echt meer dan genoeg. Deze 30-jarige jongen woont met zijn moeder en 7 broers en zussen in een klein getimmerd huisje met een golfplaten dak. Binnen staan 3 hardhouten bedden. Verder een uitgezakt vitrinekastje met niets erin, her en der ligt wat kleding, een tv uit het jaar 0 die niet meer werkt en op de grond een paar potten en pannen. Buiten een afdakje waar een vuurtje gestookt kan worden om te koken en wassen moet in de rivier. Sambath zelf slaapt op de grond of buiten. Elektriciteit is er niet en aangezien het rond zessen donker wordt, eet iedereen aan het einde van de middag.

De dag erna gaan we met de speedboot van Battambang naar Siem Raep, met de bus een uurtje maar met de boot 8 uur. Pffff dachten we, maar de Lonely Planet heeft helemaal gelijk: the most scenic part of Cambodia (nu hebben we natuurlijk niet alles gezien om deze uitspraak te kunnen bevestigen). Om 6:30u al staan Sambath en zijn vriend met een scooter voor de deur om ons naar de boot te brengen. Als Sambath m'n backpack optilt, zegt hij dat die zwaar is en ik besef me dat de inhoud ervan het dubbele is van de inboedel van zijn huis.. Hij wil nog gympen met me kopen, dus gaan we met z'n tweeen met de scooter naar een marktje in Battambang. Voor 3 euro koop ik m'n gympies, Sambath helpt me goed met vertalen en m'n veters strikken. Hij wenst me alvast Happy Birthday en we nemen afscheid. Bij aankomst in Siem Raep staat er een mailtje van 'm klaar in onze inbox.

In Siem Raep relaxen we wat meer. De marktjes met de Khmer-sjaals en de zilveren armbanden zijn lastig te ontwijken voor ons. Het beheersen van mooie spulletjes kopen is dan ook niet gelukt... Wel 2 blije gezichten ervoor terug! We bekijken de zonsondergang van een berg op Angkhor What. Erg speciaal maar toch niet spectaculair vanwege een mager zonnetje en de file aan toeristen! De volgende dag doen we de hele Angkhor Wat tour, moooii!! 's Avonds komen we weeeer onze Ierse vrienden tegen en nog wat anderen van eerder tijdens de route. We hebben een fantastische avond in de Angkhor Wat bar en om 24:00u wordt er voor me gezongen, want ik was jarig!!!! We drinken en dansen en het wordt vrij laat.. De volgende ochtend heeft Juut ballonnen, cakejes met kaarsjes en cadeuatjes voor me, ik voel me helemaal jarig op onze guesthouse kamer!! We nemen weer een heerlijk relaxdagje en drinken cappucino, een ware traktatie hier in Azie.. Krijg de hele dag verjaardags sms-jes. 's Avonds vinden we elkaar weer in de bar. De Ier en een Australier hebben een taartje met een kaarsje voor me geregeld en opnieuw wordt er voor me gezongen. Juut en ik voelen al snel aan dat het weer een gezellig avondje gaat worden. Dat doet ons besluiten om de bustrip van de volgende ochtend naar Kratie te cancelen.. Geen enkel probleem. En ja, het werd inderdaad weer een hele gezellige avond! Best leuk, 2 keer je verjaardag vieren!

Het is zo gezellig in Siem Raep maar toch nemen we die uitgestelde bus naar Kratie. Onderweg hebben we pech, de bus is stuk en we staan 1,5 uur stil. De buschauffeur gaat met zijn witte bloes onder de bus en weet de bus uiteindelijk met een leeg bierblikje (?) te fixen. In Kratie maken we een boottochtje over de Mekong-rivier en zien we de Irrawaddy dolfijn. Geen springende dolfijnen, wel een korte indruk van dolfijnen die met z'n 2-en of met z'n 3-en naar de oppervlakte komen. En het zonnetje gaat langs een lichtroze lucht onder...

Nou daar komt het volgende verhaal. Afgelopen donderdag ging onze trip verde van Kratie naar Don Det in Laos. Om 8 uur worden we opgehaald met een minibus. We zijn wat gehaast door een enorme waterplas in onze kamer. Ik hijs m'n backpack zelf op het dak van de minibus waar een Khmer 'm vastbindt met de andere rugzakken. Bij de grens met Laos moeten we verder op een ander busje. Tassen van het dak, maar mijne zit er niet bij... Grapje zeker?!! Nee geen grapje, m'n tas is verdwenen! Uiteraard kan niemand me helpen, want het is hun verantwoordelijkheid niet, het is een probleem tussen mij en de driver. Na heel wat gedoe en heel wat telefoontjes besluiten we terug te reizen naar Kratie. Nergens een spoor van m'n tas natuurlijk dus ik doe aangifte bij de politie. De politie wil Juutje en de bestuurder ook spreken. Met een politierapport inclusief fingerprint sta ik weer buiten. Maar m'n tas heb ik er niet voor terug! Ben er best verdrietig om. I know, het zijn maar spullen en spullen zijn vervangbaar, maar sommige spullen zijn belangrijk en nauwelijks te verkrijgen hier, zoals m'n musquitonet, medicijnen, Malariapillen en de batterijlader van m'n fototoestel... Ook heel erg vind ik de persoonlijke waarde van m'n souveniers; spulletjes die ik van locals cadeau heb gekregen, m'n mooie armband uit China, al m'n spulletjes uit Cambodja en de cadeautjes die ik voor een paar mensen thuis heb gekocht.. In het dorp vind ik een korte broek, mascara en boxershort. Gelukkig ben ik wat afgevallen hier dus kom ik in de Aziatische maten. Van een paar meisjes die van m'n verhaal horen krijg ik wat oude kleren. Nu heb ik 2 broeken en 3 shirtjes, een scheermesje en sokken. Godzijdank heb ik m'n paspoort, geld, camera en dagboek nog!!

Maargoed, afgelopen vrijdag reisten we alsnog dezelfde route naar Laos met dezelfde bestuurder. Op last van de politie stopt hij bij de dorpjes om te vragen of er een grote tas is gevonden. Allemaal wijzen ze naar het noorden, maar geen enkele armeziel verderop in het noorden kan me m'n spullen teruggeven. Bij de grens aangekomen, een hut langs een verlaten weg, moeten we een dollar betalen om Cambodja uit te komen en nog een dollar voor een stempel in je paspoort om Laos in te komen. Wat een onzin, maar ach de douane kan er van uiteten met zijn hele familie. Het laatste stukje leggen we met de boot af om Don Det, 1 van de 4000 eilanden in Si Phan Don, te bereiken. Wat een bestemming hebben we weer uitgekozen!!!!

Don Det is een klein eilandje met heel simpel leven. Families leven er in houten huizen op palen en de bungalows voor toeristen staan er tussen. Wij hebben er een direct aan de rivier aan de sunset zijde. Binnen staat alleen een bed, geen elektriciteit en geen licht dus. Douchen moeten aan de andere kant van het wandelpad. Ik ga maar even onder de koude straal staan voordat het donker wordt, anders zie ik niets meer. Dan lekker m'n vieze kleren weer aan, want m'n schone zitten tenslotte in m'n verdwenen backpack.. Ik mis mijn eigen spullen! Maar het is zoals het is en ik besluit het een uitdaging&avontuur te noemen omdat het de laatste weken te doen zonder allerlei hoognodige luxe behalve m'n shirtjes en een tandenborstel.... Ik ga leven als een Echte Laotiaan.

To be continued dus!