The trip goes on

Met een plastic tasje aan bagage op Don Det (Laos) aangekomen, geniet ik meteen van een heerlijke simpele sfeer. Reizen zonder backpack heeft absoluut z’n voordelen, ben ik achtergekomen. Ik hoef geen bergen aan troep meer in te pakken als we verder reizen naar het volgende plaatsje, dus kan ik ’s ochtends langer blijven liggen, geen 15 kilo meer op m’n schouders hijsen (wat een geïrriteerd gezicht voorkomt), geen redenen meer om leuke spulletjes uit het land niet te kopen en ik trotseer verbaasde blikken.

Die heerlijke sfeer op Don Det heeft me nu al doen besluiten om heel snel te retourneren! Aan het einde van de middag parkeren we ons lekker in de hangmat voor onze bungalow. De bakker, een geëmigreerde Australiër, komt langs en ik geniet van een heerlijk banana-broodje. Een uurtje later gaat de zon onder, wauw! En wij bezichtigen ‘m vanuit onze hangmat op onze veranda aan de Mekong-rivier, de lucht licht oranje op... We eten elke avond met al onze buren op Don Det, net een grote familie. Na 21 uur wordt het steeds donkerder op het eiland en om 22 uur is het vlammetje uit, geen elektriciteit en bijna iedereen slaapt. Ook het barretje in het centrum, bestaande uit een stofweggetje met wat houten hutjes, sluit dan. Doordat er in het hele gebied in de wijde omtrek geen elektriciteit is, ontstaat er een eindeloze sterrenhemel, heel mooi en heel romantisch! Wij gaan nog niet slapen, wij creëren met kaarzen, een muziekje en een paar drankjes een feestje op de veranda van de bungalows.. De volgende dag helt de veranda lichtelijk naar beneden... We fietsen met z’n allen naar het strandje aan de Mekong-rivier, waar we de middag doorbrengen. De waterval op Don Det is ook heel mooi!

Met een lichtelijk onderbuikgevoel nemen we na een paar dagen afscheid, de trip gaat weer verder. Terugkeren voor langere tijd heeft een hoge positie op m’n prioriteitenlijstje gekregen! We reizen door naar Pakse om het Boloven plateau te bezoeken. Een paar prachtige watervallen, koffieplantage en een bijzonder minority village met bizarre gedachten over de dood.. Het is een heerlijk dagje waarop Juut en ik achterin het minibusje wensen en zwijmelen dat deze reis nooit eindigt.... Met de nachtbus reizen we diezelfde nacht door naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. In Vientiane is niet heel veel te doen, maar creatief als we zijn vinden we even buiten de stad een tempel (Wat Sok Pa Luang). Ligt half in een bos. We praten er met een monnik en novice, ze willen graag hun engels met ons oefenen. In 1 van de houten hutten in het bos kan je voor een minimum bedrag de stoomsauna in en een uitgebreide drukpuntmassage krijgen. Zo besteden wij de middag! De sauna is een houten hok op palen tussen de palmbomen, waaronder een vuurtje wordt gestookt, een pot met water en goede kruiden erop en zitten maar.. ’s Avonds eten we op een leuk plekje aan de rivier en plots komt daar de Thaise president aanlopen! Omgeven door vele mannen in pak en politie. We worden vriendelijk begroet en gaan met ze op de foto. Nog geen 10 minuten later maakt een journalist foto's van ons gezellige aanblik tijdens het eten en een promotiefilmpje voor Lao toerisme; Juut en ik vertellen in de camera over Laos en onze reis. Binnenkort op YouTube en beroemd in Azië!

Na Vientiane door naar Vang Vieng, verderop in het noorden van Laos. In Vang Vieng word je doodgegooid met ontelbaar barretjes, mushroomshakes, eindeloze afleveringen van Friends en heel veel backpackers. De Laotiaanse bevolking wordt er bijna door verdreven. Niet helemaal onze place to be. Gelukkig ligt het plaatsje prachtig gelokaliseerd tussen de Karstbergen en hebben we een hele mooie bungalow met uitzicht over de rivier. Ook hebben we ons maar aan het tuben gewaagd, de attractie waar we anderen al vanaf het begin van onze reis over horen. In grote opblaasbanden laten we ons met de rest afvoeren over de Mekong. Na nog geen 20 meter verschijnen de barren al; houten vlotten waar ze alleen bier, mixjes en mushroomshakes verkopen. Dat laatste laten we uiteraard staan. In het eerste hebben we om 11 uur ’s ochtends zo vlak na ons ontbijt ook niet zo heel veel trek in. Met lichtelijk afgrijzen bekijken we hoe de vele anderen ze naar binnen werken. Okeee, we kunnen niets anders dan het knopje omzetten en doen net of we ook speciaal naar Laos zijn gekomen voor het tuben. Daar gaat de eerste rum-cola op onze nuchtere maag! In onze tube verhuizen we over de rivier naar de volgende en volgende bar. Toegegeven, we hadden de grootste lol die dag. Ik verlies mijn enige overgebleven vervoermiddel in de rivier sinds m’n backpack weg is, m’n slippers!

In Vang Vieng gaan we ook nog op een mountainbike door het gebergte naar de grotten. Geen grotten a la Frankrijk met een entree en gemetselde paden van binnen. Via een scheur in de bergen naar binnen, binnen pikkedonker. Gelukkig krijgen we een zaklamp mee, met een sterkte van het lampje die op zijn laatste straaltje batterij teert. Je ziet dus geen hand voor ogen. We hebben een gids mee, een klein mannetjes van 70+ met te grote teenslippers. Ik vind het wel een avontuur en besluit mee naar binnen te gaan. Gaten en kuilen in de grond, zeer laag hangende stalagmieten, geen paden en zeer donker. Dat betekent veel klimmen, grip houden, bukken, trachten niet mijn hoofd te stoten aan een grote punt.... het lukt!

De weg van Vang Vieng naar Luang Prabang slingert maar is prachtig! Dorpen van rieten huizen zijn aan de rand van de afgrond in de bergen gebouwd. Luang Prabang staat ook op de Unesco-lijst en doet zeer gemoedelijk en romantisch aan!