Adios Zuid Amerika....

In Huaraz zijn we klaar voor een trekking door de bergen van national park Huascaràn. Als we die willen organiseren blijkt er recentelijk een flinke modderverschuiving geweest te zijn, waardoor het gebied voor drie maanden gesloten is. Dit treft niet alleen ons als toerist, maar nog veel erger zijn de bewoners van de bergdorpjes niet meer zeker van hun toekomst. Als alternatief regelen we een aantal dagtochten naar uitzichtpunten over de Cordillera Blanca en bergmeren.

Als eerst gaan we naar Punta Callan op 4100 m. hoogte, vanwaar we naar beneden gaan per mountainbike. Downhill over het asfalt is heerlijk, maar al snel slaan we af naar een rotspad door de bergen, die lichtelijk uphill gaat. We krijgen het superzwaar! Na een paar uur ploegen in deze ellende kondigt de gids aan dat het laatste stuk alleen nog maar downhill is. Heerlijk! Als we nog geen tien minuten onderweg zijn, belanden we in een zware hagel- en onweersbui, het was echt gevaarlijk. Hagelstenen zo groot als pingpongballen, het doet pijn op heel je lichaam en bezorgen blauwe plekken. We moeten in de 'onweerspositie' zitten, de bui hangt recht boven ons. We zijn doodsbang. Door het noodweer ontstond er ook nog een modderverschuiving op het bergpad. We moeten echt verder! We kloppen aan bij het eerste huis in de vallei. Ze is van een Peruaans vrouwtje en mogen gelukkig een tijdje bij haar schuilen. Volledig doorweekt en onderkoeld keren we terug bij ons hostel.

In de dorpjes Carhuaz en Yungay zijn we de enige toerist. We worden er als ontsnapte aapjes uit de dierentuin nagewezen. En staan mensen voor ons in de kassarij met een kip. Ook hier weer die erg vriendelijke bevolking; als ik in de bus m'n zonnebril kwijt ben, staat iedereen op om me te helpen zoeken.

Na zoveel noodweer kan het bergmeer ons gestolen worden en verhuizen we naar het strand. In Huanchaco vinden we het hostel annex surfschool waar we op hoopten als afsluiter van de reis. Rieten bungalows, hangmatten, kampvuur, drankje erbij onder de sterrenhemel.. We krijgen surfles van de jongens van het hostel en al snel kunnen we blijven staan op ons surfplank in de golven. Verder luieren we voornamelijk en is verse lunch uit zee of van de markt het hoogtepunt van de dag..

Nu zitten we in Lima. Over 24 uur vertrekt ons vliegtuig terug naar huis. Het afscheid van een prachtig werelddeel nadert....

Mijn mooiste ervaring? In een jeep door Bolivia cruisen en de meest onwerkelijke landschappen aan je voorbij zien gaan? Met een tent en gaspitje het woud van Torres del Paine, Chili in verdwijnen? Naar het kletterende ijs van Porito Moreno in Argentinië luisteren? Machu Picchu vanaf Wuaynapicchu bekijken.. Tussen de pinguïns in Patagonia lopen.. Of toch ziplining door de bergen van Peru? Een onmogelijke keuze!

Wordt vervolgd....