Noroeste Andino

De 25 uren in de bus van Iguazu naar Salta vliegen om en voor we het weten zitten we in Noroeste Andino (Noordwest Argentinië, Andesgebied). Als we uit de bus stappen, ontmoeten we Hester uit Nederland, die precies hetzelfde werk doet als ik. En Simon uit Zwitserland, die net zijn studie medicijnen heeft afgerond. We besluiten met z´n vieren een taxi naar een hostel te nemen. Ze hebben alleen oude Fiats en de auto zakt bijna door, andere weggebruikers moeten lachen. We frissen ons op en aan het ontbijt ontstaat het plan om een legendarische 3-daagse roadtrip te maken met z´n vieren op de Ruta 40...

Wat Route 66 is voor de Verenigde Staten, is Ruta 40 voor Argentinië - een weg met een magische klank. Ruta 40 dankt die reputatie aan twee dingen: haar lengte en de variatie van het landschap. Dit is met ruim 5000 km de langste weg in Argentinië. Wij pakken een aantal kilometers mee in de omgeving van Salta. Met z´n vieren hebben we een Volkswagen Golf gehuurd, gezellig!

Dag 1
Je zou denken dat zo´n belangrijke weg ook goed onderhouden is, maar dit is geenszins het geval. Ruim negentig procent van de Ruta 40 is onverhard. De weg is soms zeer smal, extreem verlaten en je moet 20 á 30 km p/u rijden om niet door elkaar te worden geschud. Geregeld zijn er stukken afgesloten, vanwege steenslag of omdat er een rivier buiten haar oevers is getreden. Dit is zeker een roadtrip adventure!

Onderweg laten we ons bijna elke minuut verrassen door de overweldigende landschappen. Droge woestijnvlaktes á la maanlandschap wisselen zich af met steen, meertjes, cactus en op de achtergrond steken sneeuwtoppen uit. We zien wilde ezels, paarden en de zogenaamde kameelgeiten en schaapkamelen; vicuñas. Temidden van al dit genot, als ik achter het stuur zit, krijgen we midden in de eindeloze woestijn een enorme klapband.. De band lag helemaal uit elkaar! Met behulp van een passerende fransman is de panne weer opgelosd. Dan na heel veel km´s eindelijk verharde weg. Al die km´s lang zagen we ze al van veraf liggen, de Salinas Grandes. Ze zijn 100 km lang en 26 km breed en daarmee de op twee na grootste zoutpan ter wereld (de grootste ga ik over een paar weken zien in Bolivia :) ). We bevinden ons hier op de Altiplano, 3600 m hoogte, een volledig andere planeet! De bevolking heeft er kleine vierkante bassins in de zoutvlakte uitgegraven die zij vullen met water. Zodra het zout is losgeweekt, scheppen zij dit van de bodem. Langs de weg verkopen ze hun sculpturen van een lama, een cactus, een uil, volledig uit het zout opgetrokken.

Het loopt inmiddels al tegen de avond en de route leidt ons naar Purmamarca, een klein stadje van een verbijsterende schoonheid. Hier is de 2100 m hoge Cerro de Los Siete Colores (Berg met de 7 kleuren). Alsof er een landschapschilder aan het werk is geweest, die een laagje rood - bruin - roestbruin - vaalgroen - kaki en lichtpaars op de berg heeft aangebracht. Wat een inheems en gezellig stadje vol Argentijnse backpackers en gitaarmuziek - in de middle of nowhere! Het lijkt ons superleuk om hier te overnachten, maar helaas staan onze spullen nog in Salta. Dan maar een tortilla con queso op straat halen als avondeten om toch wat van de sfeer van het stadje op te snuiven. Eindelijk weer eens een lekker kopje koffie erbij en dan kunnen we het laatste deel van deze rit inzetten, naar Salta. Na 21 uur wordt het langzaam donker en.... om 22 uur onze tweede lekke band!! We zijn gestrand in het pikkedonker langs de snelweg zonder verlichting, geen geliefde situatie om in te belanden. Bovendien hebben we geen reservewiel meer achter in de auto en we moeten 1 1/2 uur langs de kant van de weg wachten op een mannetje met een nieuw wiel. Zo rond 2 uur komen we eindelijk bij ons hostel aan!

Dag 2 van onze roadtrip
Na veel problemen met de autoverhuurder over de twee (dezelfde) lekke banden op 1 dag, kunnen we aan het einde van de ochtend eindelijk ons roadtrip-avontuur voortzetten. We willen vandaag Cafayate bereiken. De route voert door de Valles Calchaquìes, een schitterend gebied waar dreigende bergen over fantastische woestijnlandschappen en weidse valleien uittorenen. We genieten op&top en drinken mate thee in de auto, een oude Zuid Amerikaanse traditie. Mate wordt meestal in groep gedronken. De ‘cebador’ (Simon) maakt de mate. Hij vult de matecito (beker) half met de yerba (kruidige bladeren) en stopt er dan de bombilla (ijzeren rietje) in. Hierna doet hij er heet water in. De cebador drinkt de mate altijd als eerste om te proeven. Daarna vult hij de beker opnieuw en geeft hem door aan ons in de auto. Elk drinkt de mate uit de beker op en geeft de beker dan terug aan de cebador die hem dan opnieuw vult en doorgeeft.

We stoppen voor foto´s van Quebrada de Las Flechas (de Kloof van de Pijlen), met bijzondere rotsformaties die allerlei bijnamen hebben gekregen zoals El Anfiteatro, El Fraile en La Garganta del Diablo (de Keel van de Duivel). Er zit een bandje muziek te maken, wat heel mooi doorgalmt in de metershoge kloof.

Cafayate ligt in het hart van de wijnvelden van Noord Argentinië. Een hele goede reden om hier een hostel te zoeken en mijn verjaardag te vieren :) We bezoeken een bodega en de wijnen blijken van een bijzonder hoge kwaliteit. De specialiteit is Torrontés, een goddelijke droge witte wijn met een zeer fruitige geur. Met Kirsten, Hester en Simon breng ik zeer romantisch de avond door achter in een tuintje onder de wijngaarden, met verse biefstuk op de BBQ, lokale kaasjes en worstjes en heel wat flessen van die heerlijke Torrontés wijn... Om 24 uur wordt er in 5 talen om beurten voor me gezongen en krijg ik cadeautjes; m´n eigen matecito, een zoutbeeldje van de Salinas Grandes en een dulce de leche, een Argentijnse lekkernij. Het is in heel veel opzichten een heerlijke avond, ik had me echt geen betere manier kunnen wensen om 30 te worden....

Dag 3
Na weinig uurtjes slaap gaat een wijnijsje er wel in. Klaar voor het laatste prachtige stuk van deze roadtrip.. Het is mijn beurt weer om achter het stuur te gaan en ik krijg het niet makkelijk. Op een onverharde weg vol gaten, oneffenheden, losse stenen, buitensporige riviertjes, loslopende dieren en 40 graden weet ik ons in een aantal uur naar het inheemse dorpje Cachi te brengen. Het landschap onderweg is weer van een bijzonder en adembenemend karakter - ik kan wel foto´s blijven maken - we passeren de hele dag weer slechts een handjevol weggebruikers. Soms in de eindeloze droge vlaktes ineens een school. Soms ineens een bushokje, zonder een huis of dorp in zicht en vraag je af: wie stapt hier in hemelsnaam op af? We hopen vurig niet weer een lekke band te krijgen..
Cachi is klein, bewoond door prachtige koppen van inheemse afkomst en vol rust. Bij gebrek aan een heerlijk Argentijns taartje op deze dag van mijn verjaardag, vinden we een zeer gezellig restaurantje en eten we heerlijke onbekende gerechten, met bier.

Het is nog zo´n 200 km terug naar Salta en de avond is al ingetreden. Op de weg passeren we National Park Los Cardones. Hier zie je zover het oog reikt honderd-duizenden cactussen. Het doet ons denken aan een scène uit The Lord of the Rings, alleen Frodo en Smeagol ontbreken. Op onze auto na ontbreekt er zowiezo elk verder teken van leven. De aankomst in Salta rond middernacht - zonder derde lekke band! - sluiten we af met een glas wijn. Cheers!

De volgende dag reist Hester door naar Cordoba, Simon naar Bolivia en Kirsten en ik kopen een buskaartje naar Buenos Aires. Hier gaat vanaf zondag ons verdere Argentino plezier zich afspelen...