Prachtig Patagonia

Vanuit Buenos Aires haal ik mijn vlucht naar El Calafate. Als ik links uit het vliegtuigraam kijk, zie ik maanlandschap, eindeloos, er lopen geen wegen en niemand kan er komen. Als ik rechts uit het raampje kijk, zie ik een groen meer, omgeven door de sneeuwbergen van National Park Los Glaciares. Heel bijzonder!

El Calafate is een mooi punt om dit National Park te verkennen. Vanuit het dorpje loop ik naar het grootste meer van Argentinië, Lago Argentino en naar Laguna Nimez, een wetlands sanctuary om vogels te spotten, inclusief de flamingo. Het is zo stil, ongelofelijk. Even later ga ik naar de gletsjer Perito Moreno, een wereldberoemde. In de bus ontmoet ik Thijs en een Amerikaan (naam onbekend), met z'n drieën bezoeken we dit natuurwonder. Van heel andere orde - geen kletterend water bij Iguazu, maar kletterend ijs! Op een informatiebord bij de ingang staan een aantal aanwijzingen: niet buiten de aangegeven paden lopen, niet roken, geen afval achterlaten, maar ook: enjoy nature sounds. De gletsjer is dagelijks in beweging, verschuift zo'n 2 meter per dag. Er breken namelijk steeds stukken ijs af, wat klinkt als vuurwerk of onweer, die dan hard in het water plonzen. Het panorama is prachtig en met z'n drieën genieten we volop van de nature sounds! Een koffie met Patagonia likeur gaat er bij mij en Thijs wel in. Zo ook nog een avondmaal en wat biertjes daarna.

Thijs start de dag erna te liften in de richting van Buenos Aires en ik vertrek naar het verlaten dorpje El Chalten. Dit is het trekking paradijs naar de Fitz Roy en ik trek er een naar Laguna Torres. De parkrangers waarschuwen nog voor puma's en de huemul, maar gelukkig kom ik alleen wat rupsen tegen. Ik hoef geen water te kopen voor onderweg, want het water van de natuur kun je gewoon drinken. En ik moet zeggen: het lekkerste water wat ik ooit heb geproefd! Door een groot woud loop ik in een 2,5 uur af op de sneeuwtoppen die ik de hele weg in het vizier heb. Ik loop alleen, heerlijk wat een rust. Maar er lopen genoeg uitgedoste van mijn soortgenoten ook de trail. Laguna Torre is een blauw meer en het waait er ijzend hard. En dan weer 2,5 uur terug... Voldaan, dat wel!

Mijn trip vervolgt zich naar Puerto Natales. Na heel wat km's door Argentinië blijf ik me verwonderen. Dit land heeft een heel wat groter oppervlak en heel wat hoger inwonersaantal dan Nederland. Hoewel Argentinië wel wat westerse trekken kent, heeft de geografie een heel ander karakter. Steden worden over het algemeen gebouwd rondom werkverschaffing. Zo zie je hier voornamelijk natuur, km's en km's lang en dan ineens een stadje omdat er een kopermijn ligt of een beroemde gletsjer. Het is gewoon fijn om zoveel rust en 'uitgestrektheid' om me heen te hebben. Heel wat anders dan de dichtbevolktheid van Nederland. De geografie van hier beroert me in ieder geval heel wat meer dan de economie bij ons... Ondertussen naderen we de grens met Chili. De groente/fruit/plant check neemt eeuwen in beslag - strikt verboden om Chili mee in te nemen. Het pakje dulce de leche, een melkproduct, in m'n jaszak blijft echter onopgemerkt ;-)

Vanuit Puerto Natales wil ik de trekking door National Park Torres del Paine maken. Het blijkt dat vanwege een recente brand een deel van het park en campings nog gesloten zijn. Dat vraagt om improvisatie want ineens heb ik een paar dagen over en 2 uur later zit ik in de bus naar Punta Arenas. Ik moet nog even wat eten en stap "BooKafe" binnen, dat klinkt wel als waar ik van hou; boeken en leuke koffietentjes. Het blijkt echter wat hoog gegrepen. De boeken zijn aardig vergeeld en hangen met een knijper aan een lijntje. Ik ben meer in een huiskamertje beland bij moeder, zus en tante. In m'n beste Spaans vraag ik of ik er ook wat kan eten. De fruitmand wordt van de kast gepakt en ik moet aanwijzen welke vruchten er allemaal in m'n sapje gaan. Deze vitaminenweldaad wordt vergezeld met een broodje (vieze) knakworst en fijngeprakte avocado. Ook voor leesvoer wordt gezorgd, ik krijg de enige Engelstalige versie cadeau: een evangelistisch krantje haha.
Onderweg naar het busstation vraagt een oud vrouwtje zonder tanden mij de weg. Aan mij; bergschoenen aan, windjack, rugzak op en zonnebril in m'n haar. Alsof deze supertoerist de weg hier kent ;-)

De bus brengt me naar Punta Arenas, bijna el fin del mundo. Ik slaap hier uit, loop wat km's hard en net als in Buenos Aires hebben ze hier een indrukwekkende begraafplaats. Dit maal geen rijke Argentijnen, maar een mix van immigranten en de eerste families van Punta Arenas, in een rij fleurige tombes. Het leven hier staat in het teken van de pinguïn. De krant, een busmaatschappij, wifi-wachtwoorden krijgen deze naam. Geef ze eens ongelijk, wat een geweldig beestje! Ik zie duizenden van hen op Isla Magdalena. Op de boot er naartoe struikel ik over de benen van 2 jongens, op hun tasje staat Zuid Scharwoude, dus ik spreek ze aan. Vervolgens besteden we de hele trip met z'n drieën. Ze komen uit Warmenhuizen en ineens sta je daar en fin del mundo op een schip te kletsen over het Jan Arentsz (school), 't Kantoor (onze kroeg) en Lijn5 (onze vorige werkgever). Hoe bizar !

Hoewel Zuid Amerika als continent en het alleen reizen avontuurlijk genoeg zijn, ga ik morgen een nog grotere belevenis tegemoet. Met een tent, gasstelletje, voldoende voedsel en blarenpleisters verdwijn ik voor een paar dagen in het woud van Torres del Paine. Spannend.....

Tot snel weer!

Ps: bedankt iedereen die me volgt, mailt en "meereist", erg leuk al die sympathie :)