Into the wild (Torres del Paine) & On sea(Navimag)

Torres del Paine (TdP) is een nationaal park in het zuiden van Chili. Het bestaat uit bergen, gletsjers, meren en rivieren. Avonturiers kunnen hier hun hart ophalen voor het maken van 5 tot 10-daagse hikings. Men mag er niet van de paden afgaan. Kamperen is alleen toegestaan op campings. Hout branden is verboden. Echter kon niet iedereen de borden lezen, waardoor er in december 2011 circa 23.000 hectare in vlammen is opgegaan. Een volledige hiking zit er niet meer in. Met wat fijne hulp (thanks Philbert, thanks Jelle en Michel) bereid ik een route voor van 4 dagen. En verder: tent, matje, slaapzak, gaspitje, pan, vork, makkelijk voedsel voor 4 dagen, tandenborstel en zo licht maar warm mogelijke kleren. Met elke overbodige kilo straf ik mezelf straks met m'n rugzak op. Alles is georganiseerd en ik ga kamperen into the wild! Bij deze vreugde komt ook het besef dat alleen ook wel alleen is. En werkelijk waar, op dat moment komt m'n kamergenootje het hostel in lopen, Veronica uit Parijs. Ze heeft net opgebroken met haar reispartner en weet even niet hoe verder.. Gelukkig als we allebei nu zijn, vertrekken we na onze uitrusting eerlijk over twee rugzakken verdeeld te hebben, vol moed naar TdP. Onze looproute ligt vast en we besluiten dat we beiden wel sportief en avontuurlijk zijn ingesteld, dus niets kan er mis gaan!

Bij de parkingang wordt ons al een stokje gestoken om naar campamento Las Torres te lopen vanwege aangescherpte regels. Helaas moeten we nu het eerste spectaculaire deel van TdP missen en slaan we ons tent op in Hosteria Torres en koken onze quinoa met chimichurry. We eten samen uit de pan, want borden meenemen zou te zwaar zijn.

Dag 2 pakken we onze tent in en lopen in zo'n 5 uur naar refugio Los Cuernos. Het zonnetje schijnt en de uitzichten over Lago Norderskjold zijn prachtig. Veronica en ik hebben er de grootste lol in en voelen ons heuze avonturiers. Aangekomen bij de refugio vinden we dat dat gevierd moet worden met wat bier, pisco sour en niet te vergeten chocola. Geen goede combinatie wij ;) Na verloop vinden we een mooi plekje op de camping en wagen ons tussen de andere kampeerders om onze pasta met tonijn op te warmen.
Net zoals op andere plekken in Patagonia is er hier enorm harde wind. Soms zo hard dat je bijna je kleren uitwaait of je tent. De tweede nacht in TdP is erg onstuimig, windkracht 10? Onze tent klappert de hele nacht als een gek heen en weer, niet heel fijn. Als-ie onbemand zou zijn, zou-ie gegarandeerd in het meer gelegen hebben. Ik teken niet voor nog zo'n nacht, maar de Torres niet beklimmen zou te pijnlijk zijn. En erger dan deze nacht kan het niet worden toch?

Veronica en ik beklimmen dag 3 de French Valley. Het zicht zou geweldig moeten zijn, echter hebben we deze dag te maken met regen en veel bewolking. Als we met pijn en moeite de top bereiken, waai ik zowat de berg af en ik keer gelijk weer om. Het is een zure 3 uur terug hiken.. De avond in de refugio is al te gezellig met Veronica, wat ons een beetje afleidt van de omstandigheden buiten. De wind heeft zich namelijk versterkt naar minstens kracht 12. Ze doet het water van het meer opspatten over de camping heen en onvoorbereide tentjes de lucht inwaaien. Wij geven haar geen kans door onze tent te ombouwen met de grootste en meeste stenen die we kunnen vinden. Ondertussen genieten we van onze soep 'met kruiden'; alle stofjes en gras die de pan inwaaien. We vrezen voor de nacht en hoewel we eerder dachten dat die niet erger kon dan de tweede, wordt het een nachtmerrie. We doen geen oog dicht vanwege het geweld waarmee de storm ons de lucht in wil hebben.

Op ons "allerfitst" kan dag 4 het laatste stuk van de hiking ingezet worden: 4 uur lopen naar de catamaran door zwart afgebrand bos (de idioot). Het hoost en het sneeuwt. Volledig doorweekt, verkleumd en gehumeurd komen we 's avonds weer in de bewoonde wereld aan. Oooohhh wat is een frisse douche een gift en er is verwarming en het bed met een matras voelt goddelijk.... We voelen ons ongelooflijk trots en we kunnen bijna huilen van blijdschap als we rond middernacht regen tegen ons raam horen slaan. We did it !!!

Het weerzinwekkendste wat ik ooit heb gedaan?? Ja dat is echt Torres del Paine! Als ik naar huis bel om deze constatering te delen, hoor ik dat het bij jullie -20C is. Aii, over weerzinwekkend gesproken.....

Een dag later is het tijd om de zee op te verdwijnen, de Pacifische Oceaan. Ik heb een plaatsje geboekt op de Navimag, een 4-daagse ferrytocht door de ijsfjorden van Chili. Het blijkt geen verkeerde manier te zijn om bij te komen van de onstuimigheden van into the wild. We varen van Puerto Natales naar Puerto Montt. Ik breng de tijd door met m'n nieuwe Italiaanse vrienden Giovanna en Giovanni. Ook Nederland is vertegenwoordigd. Het zijn Rob en zijn vriend Rens, een psycholoog bij GGZ Alkmaar en hij kent een van mijn beste vriendinnen. Je verzint het niet! Wat is het toch een leuke reis! Vanaf het dek zie ik dolfijnen, walvissen en orka's. Ondanks de regen en ja...wind (welkom in de Patagoniaanse zomer) prijs ik me 's avonds in m'n bedje maar gelukkig dat ik zoveel mooie en nieuwe ervaringen beleef (memories like fingerprints). En ik ben nog niet eens op de helft :)

En nu...ben ik net opgestaan van een middagje park hangen in Puerto Varas, gelegen in het Chileense merendistrict. Ik heb uitzicht over een meer met twee vulkanen. Zucht.......